“Wat stoer dat je die keuze hebt gemaakt”, “Ik vind het knap hoor, dat je dat erbij doet” of “Oh, maar lukt dat allemaal wel dan?”
Het zijn een paar zinnen die ik regelmatig te horen krijg als ik mensen vertel waarom ik m’n vaste baan heb omgeruild voor mijn eigen bedrijf. Mensen verwachten antwoorden als ‘ik voelde me teveel in een hokje geplaatst in loondienst’, ‘ik zag kansen die ik vanuit mijn baan in loondienst niet kon benutten’ of – een echte klassieker – ‘het is altijd mijn droom geweest om voor mezelf te beginnen’. Mijn redenen zijn iets minder standaard. Ik zocht namelijk naar een manier om te kunnen blijven werken, naast de zorg die onze oudste dochter dag in dag uit nodig heeft.
Dus, een allereerste persoonlijke blog – niet over veelgemaakte spelfouten, waarom je écht moet bloggen als ondernemer – moet je ook echt! – of waarom die goed geschreven webteksten zo belangrijk zijn, maar een inkijkje in mijn leven en mijn niet zo standaard ondernemersreis. Deze blog zal dan ook wat langer zijn dan je van mij gewend bent, maar dat is oké. Een verhaal is immers een verhaal en soms is dat verhaal zo vol van zichzelf dat daar veel woorden voor nodig zijn. Wie weet wordt dit mijn eerste en laatste persoonlijke blog, misschien wordt het een vast onderdeel. Ik heb nog geen idee, dus laten we gewoon maar kijken waar dit schriftelijke schip strand.
Van prachtig roze naar gitzwart
In 2012 werden mijn man en ik voor het eerst hele trotse ouders van onze prachtige dochter M. Zij was het allerliefste en allermooiste meisje dat er op deze aarde te vinden was en wij waren tot over onze oren verliefd en intens gelukkig. Maar toen ze zes maanden oud was, kwamen er zwarte scheurtjes in onze prachtige roze wolk. We kwamen erachter dat er iets niet klopte. Ze was heel stijf in haar linkerbeentje en ze bewoog haar armpje en handje veel te weinig. Dus via een kinderfysio, orthopeed en kinderarts belandden we uiteindelijk bij de kinderneuroloog. Niemand kon ons vertellen wat het was, maar goed was het niet. Tweeënhalf jaar later en nog een prachtige, lieve en geweldige dochter, S., rijker, bleek dat M. tijdens de bevalling zuurstofgebrek heeft gehad en daardoor een hersenbeschadiging heeft opgelopen. We stapten zonder aarzeling in de medische rollercoaster en voor we het wisten was ons leven gevuld met kinderneurologen en -artsen, talloze therapieën, speciaal onderwijs, revalidatiecentra en hulpmiddelen. Mijn man en ik probeerden uit alle macht de zorg voor haar, voor onze andere dochter en ons werk te combineren, maar in 2018 bleek dat die combinatie voor niemand goed was, niet voor mij, niet voor ons gezin én ook niet voor m’n werkgever.
Gedwongen worden de beste keuze ooit te maken
Na zes jaar lang krampachtig geprobeerd te hebben om alle zorg-, gezins- en werkballen hoog te houden, werd ik door mijn lichaam gedwongen om uit die neverending rollercoaster te stappen en adem te halen, heel veel adem te halen. Mijn eigen lijf trapte keihard op de rem. Van de één op de andere dag werd alles donker en grauw. Ik was helemaal op en moest heel hard met mezelf aan de slag. En dat lukte. Met de juiste begeleiding, heel veel tijd en heel veel rust werd ik beetje bij beetje – pas op, cliché incoming – de beste versie van mijzelf (sorry!) en kon ik gaan ontdekken hoe ik mijn leven vorm wilde geven. Want thuis zitten had ik lang genoeg gedaan en ik wilde heel graag iets hebben dat écht van mij was en waar ik me op een goede manier – en op mijn voorwaarden – volledig op mocht storten, naast het zorgen. Ik kroop als dertigjarige weer de schoolbanken in en zegde m’n vaste baan – waar ik 15 jaar had rondgehuppeld – op. Heel spannend, maar met de kennis van nu is dit de beste keuze ooit geweest – voor mij, voor mijn gezin én voor mijn werkervaring, carrière, loopbaan – hoe je het ook wilt noemen.
Werken op mijn voorwaarden
Fast forward naar 2022, het jaar dat ik de KVK binnenstapte. Dat wat ik toen voelde, was compleet nieuw maar voelde tegelijkertijd ook direct vertrouwd. Dit bedrijf, dat is van mij en ik alleen ben daar verantwoordelijk voor. Werk was ineens geen werk meer en op dagen dat de laptop dicht hoorde te blijven (weekenden zijn immers voor de meiden) kon ik niet wachten om weer aan de slag te gaan.
Werken op mijn voorwaarden, wanneer ik tijd heb en me vooral niet schuldig hoeven voelen omdat ik met onze oudste naar therapie moet, iets leuks doe met m’n andere dochter of gewoon een moment vrij plan voor mezelf, dat is waar ik het voor doe. De ruimte hebben om op woensdag om 13.00 uur de laptop dicht te klappen omdat de taxi M. weer thuis brengt of op schoolvrije dagen mijn agenda zoveel mogelijk leeg te vegen. En het is niet zo dat werk altijd moet wijken voor zorg, maar er is een gezonde balans die er in loondienst niet was, hoe hard we dat met z’n allen ook probeerden te realiseren.
Zorgen voor je meest kostbare bezit, lief zijn voor jezelf én het allerleukste werk hebben dat er bestaat – het kan dus wel!
